HISTORIA DZIEŁA
Maj 1943: Domenico Labellarte, będąc studentem Seminarium Capranica w Rzymie, otrzymuje w kaplicy Seminarium trzy natchnienia:
- 1. 15-05-1943 (sobota): umacnianie i wywyższanie godności życia kapłańskiego hierarchicznego i powszechnego
- 2. 16-06-1943 (niedziela): formowanie wiernych tak, aby byli zdolni w sposób odpowiedzialny dzielić z kapłanami wszystkie troski i przedsięwzięcia duszpasterskie
- 3. 17-05-1943 (poniedziałek): dążenie do jedności między biskupami, kapłanami i diakonami ? zakonnymi i diecezjalnymi
22 Sierpień 1945: Te natchnienia, będące fundamentem przyszłego Dzieła w służbie Bożego Miłosierdzia i noszone w sercu O. Domenico, zostają potwierdzone przez św. O. Pio, który wyraził się w ten sposób: „Ten dar nie pochodzi od ciebie, to Bóg tego chce, zacznij działać, rozpoczynając od braterskiej wspólnoty wśród seminarzystów”.
Do dnia śmierci, 23 września 1968r., św. O. Pio był dla O. Domenico pewnym i nieustannym wsparciem, źródłem pomocy i rady, opieki i błogosławieństwa w realizacji Dzieła w służbie Bożego Miłosierdzia, którego zasadniczą charakterystyką jest dyspozycyjność:
- na codzienne słuchanie Słowa Bożego (lectio divina)
- na formowanie osób zdolnych do naśladowania cech Serca Jezusa w codziennym życiu.
CEL DZIEŁA
Wywyższanie życia kapłańskiego, hierarchicznego i powszechnego, dążenie do bezinteresownej, prawej i odpowiedzialnej współpracy z kapłanami. Przyczynianie się do budowania autentycznej jedności pomiędzy kapłanami i Ludem Bożym poprzez modlitwę i wszelkie inne starania.
Formowanie wiernych do autentycznego życia kapłańskiego, tak aby umieli oddać się całkowicie Bogu, akceptując w pełni Jego Słowo, Jego życie i Jego wolę oraz aby byli gotowi poświęcić się hojnie i wytrwale służbie bliźniemu.
DUCHOWOŚĆ DZIEŁA
Duchowość Maryjna i duchowość bł. O.Pio
Dzieło obrało sobie za wzór:
- Dziewicę Niepokalaną – naśladując Ją w przyjęciu i wcieleniu Słowa Bożego, by z miłości do Boga móc oddać się całkowicie służbie potrzebującym.
- Bł. O. Pio z Pietrelciny, którego naśladuje w jego miłości do Jezusa Ukrzyżowanego, do Mszy S w., do Najświętszej Maryi Panny. W ten sposób przez Jego wstawiennictwo czerpie niezbędną pomoc w odkrywaniu wartości modlitwy i cierpienia.
CHARAKTERYSTYKA
Pełna dyspozycyjność Bogu, przełożonym i bliźniemu znajdującemu się w potrzebie.
STRUKTURA DZIEŁA W SŁUŻBIE BOŻEGO MIŁOSIERDZIA
INSTYTUT ŚWIECKI „Służebnice Bożego Miłosierdzia”
Zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 1972 roku.
Służebnice realizują kapłaństwo powszechne w życiu całkowicie poświęconym miłości i służbie Bogu i bliźnim. Starają się jednoczyć życie konsekrowane z odpowiedzialną obecnością w świecie, przekształcając go od wewnątrz. Dążą do tego celu poprzez apostolstwo typowo świeckie: w rodzinach, zakładach pracy i środowiskach, w których żyją, oraz poprzez różne formy i potrzeby apostolatu parafialnego i diecezjalnego.
Członkowie
- Służebnice: osoby niezamężne i wdowy, które składają ślub czystości i posłuszeństwa oraz przyrzeczenie ubóstwa.
- Współpracujące: osoby zamężne lub powołane do życia małżeńskiego, które składają przyrzeczenie życia prawdziwie chrześcijańskiego i apostolatu.
INSTYTUT ŚWIECKI „Słudzy Bożego Miłosierdzia”
Zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 1999 roku
Słudzy powołani są do świadczenia o Bożym Miłosierdziu doświadczanym we własnym życiu. Aby osiągnąć ten cel kapłani zobowiązują się żyć w pełni posługą kapłańską poświęcając się formacji i kierownictwu duchowemu wiernych (szczególnie ofiarują pomoc duchową świeckim członkom Instytutu oraz Dzieła; kapłani pozostają członkami prezbiteratu własnej diecezji), natomiast świeccy przyrzekają żyć kapłaństwem powszechnym Ludu Bożego, poświęcając całkowicie swoje życie miłości Boga i służbie braciom, według charyzmatu Instytutu.
Członkowie
- Słudzy: kapłani, diakoni stali, świeccy bezżenni i wdowcy, którzy składają śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.
- Współpracujący: bezżenni, wdowcy i żonaci, którzy składają przyrzeczenie życia prawdziwie chrześcijańskiego i apostolatu.
INSTYTUT ZAKONNY: „Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego”
Zatwierdzony jako instytut zakonny na prawach diecezjalnych w 1988 roku.
Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego realizują swoje powołanie poprzez niesienie słowa Bożego wspólnotom, rodzinom i poszczególnym osobom oraz – podczas misji – całemu ludowi Bożemu. Jak matki zbliżają się do cierpienia fizycznego, moralnego i duchowego, niosąc ulgę i ofiarując je w modlitwie Bogu. Zajmują się prowadzeniem Ośrodków Słuchania Słowa Bożego w rodzinach, Ośrodków Charytatywnych, a także miesięcznych spotkań modlitewnych i katechez biblijnych dla poszczególnych grup stanowych.
Członkowie
- Apostołki: osoby niezamężne i wdowy, które składają trzy śluby i żyją we wspólnocie.
- Współpracujące konsekrowane: osoby niezamężne i wdowy, które składają trzy śluby bez obowiązku życia we wspólnocie.
- Współpracujące zamężne: składają przyrzeczenie życia prawdziwie chrześcijańskiego i zobowiązują się do tego, by szerzyć w świecie wartość modlitwy i ofiary.
INSTYTUT ZAKONNY „Apostołowie Jezusa Ukrzyżowanego”
Zatwierdzony jako instytut zakonny na prawach diecezjalnych w 1989 roku.
Zadaniem Instytutu jest formowanie osób miłujących modlitwę i ofiarę. Apostołowie starają się przekazywać tę miłość do modlitwy i cierpienia wszystkim, do których są posłani, szczególnie osobom doświadczonym cierpieniem, tak aby mogły one ofiarować je Bogu, wspierając kapłanów w ich pracy apostolskiej.
Apostołowie Jezusa Ukrzyżowanego realizują swoje powołanie poprzez wewnętrzne, pokorne i nabożne słuchanie słowa Bożego, by żyć nim właściwie oraz akceptować z synowską miłością wolę Bożą. Doskonalą się w szacunku wobec przełożonych, a także w pełnej dyspozycyjności wobec bliźniego znajdującego się w jakiejkolwiek potrzebie.
Członkowie
- Apostołowie: kapłani, diakoni, bezżenni i wdowcy, którzy składają trzy śluby i żyją we wspólnocie.
- Współpracujący konsekrowani: bezżenni i wdowcy, którzy składają trzy śluby bez obowiązku życia we wspólnocie.
- Współpracujący: osoby żonate, które składają przyrzeczenie życia prawdziwie chrześcijańskiego i zobowiązują się przyczyniać do tego, by była doceniana w świecie modlitwa i ofiara.