Adwent to czas w Kościołach chrześcijańskich, który upamiętnia oczekiwanie na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. To również okres przed Bożym Narodzeniem, który obejmuje cztery poprzedzające je niedziele. Przyjęło się, że liczba ta nawiązuje do czterdziestodniowej wędrówki Izraelitów przez pustynię po tym, jak Mojżesz wyprowadził ich z niewoli egipskiej. Adwent trwa od 23 do 28 dni, a jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „adventus”, oznaczającego „przyjście”.
Tradycją w Kościołach katolickich są odprawiane w tym okresie o świcie msze, zwane roratami. Są to msze ku czci Maryi Panny, na pamiątkę tego, że przyjęła nowinę od archanioła Gabriela, zwiastującego, iż zostanie Matką Syna Bożego.
Wieniec adwentowy jest przejawem ludowej domowej pobożności. Wykonany z gałązek iglastych z czterema świecami, które zapala się kolejno w każdą niedzielę. Zapalanie świec oznacza czuwanie i gotowość na przyjście Chrystusa. Wiąże się to ze słowami Chrystusa, który określał siebie mianem „światłości świata”.
Pierwsza świeca– symbol przebaczenia przez Boga nieposłuszeństwa Adama i Ewy wobec Niego.
Druga świeca– symbol wiary patriarchów Narodu Izraelskiego jako wdzięczność za dar Ziemi Obiecanej.
Trzecia świeca – symbol radości króla Dawida, który celebruje przymierze z Bogiem.
Czwarta świeca – symbol nauczania proroków, głoszących przyjście Mesjasza.
W Wigilię Bożego Narodzenia wszystkie palące się świece stanowią symbol bliskości „przyjścia” Jezusa. Światło świec w wieńcu oznacza nadzieję. Zieleń stanowi symbol trwającego życia. Natomiast kształt kręgu symbolizuje wieczność Boga, który nie ma początku ani końca, oraz wieczność życia Chrystusa. Wieniec adwentowy jest symbolem wyczekującego w miłości i radości Ludu Bożego. Stanowi także symbol zwycięstwa i godności królewskiej. Jest formą hołdu dla oczekiwanego Chrystusa jako zwycięzcy, króla i wybawiciela.
